Auteur: Frans Oosterbaan

Naar buiten kijkend terwijl ik dit schrijf, zou ik niet zeggen dat er een heel jaar verstreken is sinds mijn eerste blogje. De geschiedenis lijkt zich tot in details te herhalen, het weer is vaak net zo grijs en donker en deprimerend (bovendien veel te warm voor het seizoen) en van de zonnepanelen kan er opnieuw nauwelijks een schemerlampje branden. Maar tijd is een wispelturige uitvinding die zich niet stoort aan wat we met z’n allen hebben afgesproken, gebeurtenissen en omstandigheden van een jaar geleden kunnen inderdaad aanvoelen alsof ze zich gisteren hebben afgespeeld, maar net zo goed alsof er pakweg een decennium verstreken is … of zelfs dat het in een ander leven was.

Auteur :Frans Oosterbaan
De titel doet vermoeden dat dit blogje over de Nieuwe Kerk in Groningen gaat en dat zou je als lezer ook mogen verwachten, lijkt me zo. Toch is die niet het onderwerp, ik zeg het maar meteen, om teleurstelling te voorkomen. Het gebouw op zich komt er wel in voor, dat wel – en dat heeft een reden. Ik leg het uit. Nu pakweg vijf jaar geleden ben ik vanuit het zuiden naar Groningen verhuisd en ik kan inmiddels de keren dat ik op de fiets naar het centrum reed, op weg naar de bieb of een andere boodschap, niet meer tellen. De route voert steevast langs de Nieuwe Kerk en telkens weer, in al die jaren niet een keer uitgezonderd, wordt mijn blik onweerstaanbaar opzij getrokken, tussen de statige dikke oude bomen door, richting het fascinerende kerkgebouw. Ik heb geen verklaring voor het waarom van die geboeidheid en dat maakt niet uit, die heb ik ook niet nodig om van de plek en de architectuur te blijven genieten. En nou komt het: tijdens het schrijven aan een boek in wording staken herinneringen aan die plek opeens heftig de koppen boven het maaiveld uit en besloot ik om een eerste ontmoeting tussen twee personages daar te laten plaatsvinden – en daarmee meteen ook enigszins uiting te kunnen geven aan de gevoelens en gedachten die de NIEUWE KERK soms bij me oproept. Bij dezen het bedoelde fragment: 

Groningen airport Eelde, in de luchtvaart bekend als EHGG – ik draag het een warm hart toe, mede omdat ik daar zelf als sportvlieger regelmatig te vinden ben. Sinds die nieuwe passie zich openbaarde, kijk ik met andere ogen naar de combinatie schrijven en vliegen en dat is dan ook de reden dat ik deze blog wil beginnen met onderstaand fragment, de openingstekst van het vierde deel van West with the Night, de schitterende autobiografie van Beryl Markham, als ze er eindelijk toe komt haar training in Afrika en haar avonturen als piloot te beschrijven. Aan het slot van haar relaas steekt ze als eerste vrouw solo de Atlantische Oceaan over, van oost naar west, het is dan september 1936.

We began at the first hour of the morning. We began when the sky was clean and ready for the sun and you could see your breath and smell traces of the night. We began every morning at that same hour, using what we were pleased to call the Nairobi Aerodrome…

Tom taught me in a D.H.Gipsy Moth, at first, and her propeller beat the sunrise silence of the Athi Plains to shreds and scraps. We swung over the hills and over the town and back again, and I saw how a man can be master of a craft , and how a craft can be master of an element.

Niet gedacht dat ik zo snel weer de pen ter hand zou moeten nemen, ingehaald door nota bene sneeuw, de weergoden zijn wispelturig. Wekenlang niets te horen of te zien, alleen maar deprimerend grijs grijs grijs – en dan opeens, vlak nadat ik een opmerking heb gemaakt over een kwetsbaar eerste laagje op de vijver, komt dit achterstallige kersttafereel uit de hoge hoed. Met de opbrengst van de zonnepanelen konden er de laatste tijd niet meer dan een paar schemerlampjes branden, maar nu kunnen we het even helemaal vergeten.

Toch zul je mij niet horen klagen. Zo is een van de mooie eigenschappen van sneeuw dat het de restanten verbergt die zo links en rechts nog waren blijven liggen, bijna een maand na dato, overblijfselen van de vreugdevuren in de nacht van oud en nieuw. Hebben we het over vuurwerk en zo? Dat is nog maar de vraag. In de media werd door ervaringsdeskundigen uit verschillende sectoren (brandweer, politie, medische wereld, verzekeringsbranche) gesproken over explosieven. Ik moet toegeven dat we in onze eigen huiskamer regelmatig stonden mee te trillen met de zware ontploffingen die, in tegenstelling tot wat je zou verwachten, naar het geluid te oordelen op aanzienlijke afstand plaatsvonden. En wij maar denken, wat moet er in oorlogsgebieden niet door de mensen heen gaan, daar waar die doffe dreunen een kwestie zijn van leven of dood.

Er zijn (weer) discussies op gang gekomen over het al dan niet uitbannen van vuurwerk voor particulier gebruik en om dan de feestvreugde te concentreren op bepaalde plekken in of bij de stad, waar professionals hun kunsten kunnen vertonen. Ben benieuwd hoe dat afloopt en hoe onze stad daarmee zal omgaan. Misschien dat er niets boven Groningen gaat, behalve elk jaar een prachtig stadsvuurwerk?

Frans Oosterbaan

Eind januari 2014 en nu pas een eerste laagje ijs op de vijver, voorzichtig en haast ongemerkt, alsof de winter halfslachtige pogingen doet en echt niet uit zijn hol durft te kruipen. Mijn vrouw vindt het maar niks, winter, al helemaal niet als er ook oostenwind bij komt kijken. Van mij mag het gaan vriezen, wat mij betreft hoort het erbij, zo op de breedtegraad van Groningen, toch? Het schijnt bovendien voor van alles en nog wat goed te zijn, fruitbomen en allerlei gewassen, de hoeveelheid insecten, noem maar op.

Toch hebben al die donkere dagen na de kerst, met relatief hoge temperaturen, ook hun voordelen. Zo meldde zich onlangs op een ochtend – ik lag nog in bed – het idee voor een science-fantasy verhaal over een kleine planeet in een verre uithoek van het heelal, een kwetsbare bol die rondjes draait om een witte dwerg. Het is niet duidelijk of die stervende zon eerst een rode reus is geweest en zo ja, hoe de planeet dat dan heeft kunnen overleven. We treffen de situatie aan het begin zo aan en wie weet worden die vragen gaandeweg beantwoord.