Ynskje Penning vereeuwigt Abt Emo in brons

Abt Emo leefde in de 13de eeuw. Hij is een bekende noordeling omdat hij een kroniek naliet, geschreven in Middeleeuws Latijn. Daarin beschrijft hij de moeizame start van zijn prille klooster in Wittewierum. De parochianen van Wittewierum schenken hun eigen kerk aan Nijeklooster. Maar de bisschop van Munster grijpt op valse gronden in, maakt de schenking ongedaan, veroordeelt abt Emo en lijft de kerk in bij zijn bisdom. 

Emo, diep verontwaardigd over zoveel onrecht, reist midden in de winter over besneeuwde en nauwelijks toegankelijke bergpassen naar Rome. Hij raakt ongewild betrokken bij de grote politieke problemen van zijn tijd. Hij weerstaat struikrovers, bandieten, huursoldaten en handlangers van de bisschop en bereikt tenslotte uitgeput maar levend Rome.

​Bij paus Innocentius III, de machtigste paus ooit, wil hij zijn beklag doen over het gedrag van de bisschop van Munster. En waar gaat het over? Over een klein kerkje gebouwd van gevlochten wilgentenen, met leem besmeerd en daarop een rieten dak. Een kerkje op een wierde, helemaal aan de periferie van het immense rijk van deze paus, die regeert over koningen en keizers. Dan moet je wel moed hebben en lef. Vermoedelijk is die moed Emo onderweg zo nu en dan in zijn sandalen gezonken.
 
'Toen ik bijna klaar was met het doen van onderzoek en het schrijven van Emo’s Labyrint, vond ik dat ik Emo goed kende, en maakte van hem een stenen portretkop, die in de kerk van Wittewierum staat', zegt Penning. 'Ik heb nooit gedacht dat ik ooit nog eens de zeer eervolle opdracht zou krijgen om een levensgroot beeld van abt Emo te maken! We zijn bezig met de laatste afwerking, waarna het binnenkort geplaatst zal worden.'