Seafire © Frank Verhulst
tekst: Mieke Lageschaar
Het is vrijdagavond. De jongens zijn net hals over kop bij Sebastiaan thuisgekomen na de fotoshoot voor hun EP en wij bellen aan. Suhaila maakt wat foto's en ik ga in gesprek met de heren. Er wordt me bier of appelcider aangeboden, iets anders is niet aanwezig. Pakjes sigaretten op tafel en spraakzame mannen, het beeld lijkt me duidelijk.
Het is vrijdagavond. De jongens zijn net hals over kop bij Sebastiaan thuisgekomen na de fotoshoot voor hun EP en wij bellen aan. Suhaila maakt wat foto's en ik ga in gesprek met de heren. Er wordt me bier of appelcider aangeboden, iets anders is niet aanwezig. Pakjes sigaretten op tafel en spraakzame mannen, het beeld lijkt me duidelijk.
Allemaal zijn ze aanwezig: Jeroen (zang), Sebastiaan (gitaar), Sjoerd (basgitaar), Ben (gitaar en backing vocals) en Michiel (drums). Vooral Jeroen, Sebastiaan en Ben zijn aan het woord. Michiel levert af en toe een bijdrage en Sjoerd zit er bij. Logisch ook wel, Sjoerd is als laatste bij de band aangesloten en het gesprek gaat veelal over het ontstaan van de band.
Jeroen opent de avond met de bandhistorie in vogelvlucht. Seafire is per toeval ontstaan. Iedereen had een individueel bandverleden en op het bevrijdingsfestival in 2014 vonden Jeroen, Sebastiaan, Ben en Michiel elkaar, een jaar later kwam Sjoerd erbij. In het eerste jaar wordt er veel geëxperimenteerd met covers. Zo werden de verschillende invloeden van de bandleden bij elkaar bekend. Toen de invloeden zich meer en meer tot een vuist vormden, durfden de heren het aan om eigen muziek te gaan maken. In de zomer van 2015 doken ze de studio in om een live opname van ‘Chasing the Sun’ op te nemen. Dit was een try-out, ze vroegen zich af hoe ze live in een studio zouden klinken. Na deze try-out bleven ze bezig om steeds meer liedjes te maken. Eind 2015 doken ze opnieuw de studio in. Ditmaal in Friesland. Ze wilden meerdere nummers opnemen, maar kwamen er al snel achter dat dit niet haalbaar was binnen het tijdsbestek dat ze hadden. Ze kozen ervoor om ‘Step in the Light’ op te nemen. Afgelopen zomer hebben ze de laatste twee nummers voor hun EP opgenomen, die de missing pieces vormden. De band maakt Britse poprockmuziek en merkt dat er in Nederland veel terughoudendheid tegenover dit genre is. Bij O'Ceallaigh in Groningen zien ze die terughoudendheid niet. Daar is groot enthousiasme voor hun muziek. De Ierse pub heeft Seafire in hun armen gesloten, vandaar dat ze op 2 december hun EP release party daar houden.
Ben, Jeroen en Sebastiaan kenden elkaar al twintig jaar eerder, via school. Sebastiaan en Michiel ontmoetten elkaar vlak na de eeuwwisseling en wilden een band beginnen. Helaas bleven ze altijd met zijn tweeën over. Toen ze dus op 5 mei in 2014 elkaar tegen het lijf liepen, ontstond de samenwerking. Het eerste nummer werd akoestisch geboren en na een jaar voegde Sjoerd zich bij de band. De band heeft anderhalf jaar claustrofobisch in de oefenruimte en studio geleefd en staat dan ook te trappelen om naar buiten te treden. Ze zijn zelf overtuigd van hun kwaliteit en kracht en vinden dat de tracks op hun EP goed zijn. Ze draaien er niet omheen. Eerlijk als ze zijn zeggen ze ook dat ze niet alleen muziek maken om het muziek maken, ze zouden het namelijk te gek vinden als anderen hun muziek ook op de juiste waarde weten te schatten. In die trant laten ze me aan het eind van het interview dan ook de twee nieuwe singles horen waarover ze natuurlijk eerst uitgebreid uitweiden.
De band probeert eigen melodieën in een geweldig rockharnas te stoppen, aldus Jeroen. Deze worden versterkt door de drums van Michiel. De mannen gaan hiermee terug naar oude muziek vanaf de jaren zestig (Beatles, Rolling Stones en Led Zeppelin) tot aan de jaren zeventig, tachtig (Queen en The Police). Maar ook de jaren negentig waarin onder meer een band als Oasis kleur gaf aan de hitlijsten in het Verenigd Koninkrijk geldt als inspiratiebron.
De nieuwe nummers voor op de EP heten ‘Cross the sea’ en ‘Cliffhanger’. In ‘Cross the Sea’ is een doedelzak te horen. Ik wist op voorhand niet zo goed hoe ik het me moest voorstellen. Bij een doedelzak heb je toch een bepaald beeld, maar het pakt geweldig uit in het nummer. De Britse elementen komen door Denny Myles zijn doedelzakkunsten nog meer naar de voorgrond. Het is een nummer dat al uit de tijd van Michiel en Sebastiaan stamt. In het begin zat er veel groove in en bestond het grotendeels uit een tussenstuk. In de oude vorm hoefde er niet per se een refrein bij. Toen het lied werd opgepakt door de gehele band bleek al snel dat de structuur niet oké was. De toevoegingen van de indrukken die Jeroen en Ben 15 jaar geleden op hadden gedaan in Engeland maken het nummer compleet. Teksten als 'pack your bags and cross the sea' en 'now is the time to seize the day' maken het helemaal af. De essentie van het nummer is dan ook ‘het kanaal oversteken en op zoek gaan naar toffe dingen'.
Volgend jaar willen de heren heel graag veel live spelen. Vlak na de jaarwisseling staat er een gig in de UK gepland, tevens hebben ze zich aangemeld voor de PopGroningen Talent Award 2017. ‘’Het simpele kistje op de markt zijn we voorbij. Nu willen we een echt podium!’’
Afgelopen zomer toen ze opnieuw de studio indoken voor de opnames van ‘Cross the Sea’ en ‘Cliffhanger’, was het een ramp. Het was het verhaal van 1000 jaar en 1 dag. De opnames duurden veel te lang en er gingen veel dingen waarop de band zelf geen invloed had fout. Na drie maanden besloot de band om hun opnames weg te halen uit de studio. Ze contacteerden Guido Aalbers, producer van onder andere Coldplay en Muse, die toevallig een gat in zijn agenda bleek te hebben. Guido zag wel brood in de muziek van de jongens. Seafire vertelt enthousiast: “Van ons couveusekindje heeft hij een gezonde baby gemaakt, een 10 ponder”. Als ik de singles beluister en het vergelijk met hun live-opnames eind 2015 in Groningen ben ik blij verrast. De muziek klinkt heerlijk en kan wat mij betreft zo op de radio gedraaid worden. Wil je het zelf ook beluisteren? Kom dan naar de EP-release op 2 december in O'Ceallaigh!
Jeroen opent de avond met de bandhistorie in vogelvlucht. Seafire is per toeval ontstaan. Iedereen had een individueel bandverleden en op het bevrijdingsfestival in 2014 vonden Jeroen, Sebastiaan, Ben en Michiel elkaar, een jaar later kwam Sjoerd erbij. In het eerste jaar wordt er veel geëxperimenteerd met covers. Zo werden de verschillende invloeden van de bandleden bij elkaar bekend. Toen de invloeden zich meer en meer tot een vuist vormden, durfden de heren het aan om eigen muziek te gaan maken. In de zomer van 2015 doken ze de studio in om een live opname van ‘Chasing the Sun’ op te nemen. Dit was een try-out, ze vroegen zich af hoe ze live in een studio zouden klinken. Na deze try-out bleven ze bezig om steeds meer liedjes te maken. Eind 2015 doken ze opnieuw de studio in. Ditmaal in Friesland. Ze wilden meerdere nummers opnemen, maar kwamen er al snel achter dat dit niet haalbaar was binnen het tijdsbestek dat ze hadden. Ze kozen ervoor om ‘Step in the Light’ op te nemen. Afgelopen zomer hebben ze de laatste twee nummers voor hun EP opgenomen, die de missing pieces vormden. De band maakt Britse poprockmuziek en merkt dat er in Nederland veel terughoudendheid tegenover dit genre is. Bij O'Ceallaigh in Groningen zien ze die terughoudendheid niet. Daar is groot enthousiasme voor hun muziek. De Ierse pub heeft Seafire in hun armen gesloten, vandaar dat ze op 2 december hun EP release party daar houden.
Ben, Jeroen en Sebastiaan kenden elkaar al twintig jaar eerder, via school. Sebastiaan en Michiel ontmoetten elkaar vlak na de eeuwwisseling en wilden een band beginnen. Helaas bleven ze altijd met zijn tweeën over. Toen ze dus op 5 mei in 2014 elkaar tegen het lijf liepen, ontstond de samenwerking. Het eerste nummer werd akoestisch geboren en na een jaar voegde Sjoerd zich bij de band. De band heeft anderhalf jaar claustrofobisch in de oefenruimte en studio geleefd en staat dan ook te trappelen om naar buiten te treden. Ze zijn zelf overtuigd van hun kwaliteit en kracht en vinden dat de tracks op hun EP goed zijn. Ze draaien er niet omheen. Eerlijk als ze zijn zeggen ze ook dat ze niet alleen muziek maken om het muziek maken, ze zouden het namelijk te gek vinden als anderen hun muziek ook op de juiste waarde weten te schatten. In die trant laten ze me aan het eind van het interview dan ook de twee nieuwe singles horen waarover ze natuurlijk eerst uitgebreid uitweiden.
De band probeert eigen melodieën in een geweldig rockharnas te stoppen, aldus Jeroen. Deze worden versterkt door de drums van Michiel. De mannen gaan hiermee terug naar oude muziek vanaf de jaren zestig (Beatles, Rolling Stones en Led Zeppelin) tot aan de jaren zeventig, tachtig (Queen en The Police). Maar ook de jaren negentig waarin onder meer een band als Oasis kleur gaf aan de hitlijsten in het Verenigd Koninkrijk geldt als inspiratiebron.
De nieuwe nummers voor op de EP heten ‘Cross the sea’ en ‘Cliffhanger’. In ‘Cross the Sea’ is een doedelzak te horen. Ik wist op voorhand niet zo goed hoe ik het me moest voorstellen. Bij een doedelzak heb je toch een bepaald beeld, maar het pakt geweldig uit in het nummer. De Britse elementen komen door Denny Myles zijn doedelzakkunsten nog meer naar de voorgrond. Het is een nummer dat al uit de tijd van Michiel en Sebastiaan stamt. In het begin zat er veel groove in en bestond het grotendeels uit een tussenstuk. In de oude vorm hoefde er niet per se een refrein bij. Toen het lied werd opgepakt door de gehele band bleek al snel dat de structuur niet oké was. De toevoegingen van de indrukken die Jeroen en Ben 15 jaar geleden op hadden gedaan in Engeland maken het nummer compleet. Teksten als 'pack your bags and cross the sea' en 'now is the time to seize the day' maken het helemaal af. De essentie van het nummer is dan ook ‘het kanaal oversteken en op zoek gaan naar toffe dingen'.
Volgend jaar willen de heren heel graag veel live spelen. Vlak na de jaarwisseling staat er een gig in de UK gepland, tevens hebben ze zich aangemeld voor de PopGroningen Talent Award 2017. ‘’Het simpele kistje op de markt zijn we voorbij. Nu willen we een echt podium!’’
Afgelopen zomer toen ze opnieuw de studio indoken voor de opnames van ‘Cross the Sea’ en ‘Cliffhanger’, was het een ramp. Het was het verhaal van 1000 jaar en 1 dag. De opnames duurden veel te lang en er gingen veel dingen waarop de band zelf geen invloed had fout. Na drie maanden besloot de band om hun opnames weg te halen uit de studio. Ze contacteerden Guido Aalbers, producer van onder andere Coldplay en Muse, die toevallig een gat in zijn agenda bleek te hebben. Guido zag wel brood in de muziek van de jongens. Seafire vertelt enthousiast: “Van ons couveusekindje heeft hij een gezonde baby gemaakt, een 10 ponder”. Als ik de singles beluister en het vergelijk met hun live-opnames eind 2015 in Groningen ben ik blij verrast. De muziek klinkt heerlijk en kan wat mij betreft zo op de radio gedraaid worden. Wil je het zelf ook beluisteren? Kom dan naar de EP-release op 2 december in O'Ceallaigh!
Seafire
RSS-feed