Victor's Village band ©Suhaila Sahmarani
Tekst: Mieke Lageschaar
Foto’s: Suhaila Sahmarani
Victor’s Village is een jonge gedreven vijfkoppige band. 13 mei kwam hun eerste single ‘Run the Line’ uit. Ze timmeren al een tijdje aan de weg, twee wisselingen van de wacht binnen de band en de aansluiting van Nick (20), een gitarist, begin 2016 laat de band leven als nooit te voren. Op 8 september waren we bij hun optreden in Poppodium Simplon, van tevoren stelden we hen wat vragen.
Foto’s: Suhaila Sahmarani
Victor’s Village is een jonge gedreven vijfkoppige band. 13 mei kwam hun eerste single ‘Run the Line’ uit. Ze timmeren al een tijdje aan de weg, twee wisselingen van de wacht binnen de band en de aansluiting van Nick (20), een gitarist, begin 2016 laat de band leven als nooit te voren. Op 8 september waren we bij hun optreden in Poppodium Simplon, van tevoren stelden we hen wat vragen.
Victor's Village band ©Suhaila Sahmarani
Er hangt een ontspannen sfeer bij de jongens. Ze maken grapjes, lachen om de onbenulligste dingen en maken elkaar belachelijk zoals alleen goede vrienden dat kunnen. Op elke vraag wordt er eerst een onbenullig antwoord gegeven alvorens ze echt durven en kunnen vertellen waar het op staat. De band probeert volgens Richte (19), gitarist, achtergrondzanger en keys, live een sfeer neer te zetten. Ze willen de mensen een stukje vrolijkheid meegeven. Jan (24), de drummer, voegt toe dat ze hun eigen sound verder willen uitbouwen. Basz (29), frontman, vertelt dat het in ieder geval zijn doel is, al dan niet bewust, om catchy liedjes te maken. ‘Als mensen druk bezig zijn met afwassen, dan wil ik dat onze liedjes in hun hoofd ploppen.’ Ik vraag de jongens of ze een boodschap hebben. ‘Drie kilo kaas en een pak melk’, antwoordt Basz lacherig. Ze komen na wat gegrinnik tot het besluit dat ze niet echt een boodschap uitdragen, ze maken vrolijke liedjes met iets zwaardere melodramatische teksten, that’s it. Emile (23) is de bassist en praat niet veel. Spontaner schijnt hij te zijn op snapchat, vandaar dat de jongens aan het eind van de show zijn gebruikersnaam emilecp door de microfoon roepen.
De jongens beschrijven hun muziek als dromerig. Aan het begin van het optreden worden de effecten op de keys gebruikt en de bekkens worden door Jan met mallets geroerd. Dit zijn drumstokken met zachte bollen aan de kop, zo ontstaat er een warm kabbelend beekjesgeluid. De band is goed op elkaar ingespeeld, er is geen foutje te ontdekken. De jongens verklaarden eerder op de avond al dat dit komt door het tomeloze oefenen in de repetitieruimte. Basz zegt dat het misschien niet het leukste was om te doen, maar dat het wel zijn vruchten afwerpt. Een jaar geleden ging er veel vaker iets mis en daar gingen we niet zo goed mee om als nu. We werden boos, gaven anderen de schuld en werden bang. Basz heeft zelfs een tijd gehad dat hij niet vrij op het podium stond, nu durft hij gelukkig weer volop te bewegen. Tijdens het optreden zijn de jongens erg energiek. Emile springt zelfs zo hard op en neer dat de zelf meegebrachte tl-buizen bijna omver wiebelen.
De nummers worden veelal door Richte en Basz geschreven. Vaak komt Richte met een toffe gitaarriff waar dan tekst op gezet wordt. Basz en Richte werken alles eerst akoestisch uit, daarna worden de andere bandleden ingeschakeld om het af te maken. Ze proberen nu met zijn allen een nummer te schrijven, maar met vijf kapiteins aan het roer is het lastig schrijven. Iedereen heeft een eigen stijl en iedereen heeft verschillende invloeden, om dat samen te brengen tot een wowgevoel is moeilijk.
Het liefst wil de band zo snel mogelijk een nieuwe single uitbrengen, maar ze hebben er moeite mee om te kiezen welk nummer het moet zijn. Er wordt getwijfeld over drie nummers. Naast een nieuwe single uitbrengen, hopen ze het aankomende festivalseizoen mee te pakken. De band maakt muziek die te groot is voor een kroeg, maar perfect voor een zaal of festival. Er wordt goed over het totaalplaatje nagedacht. Tijdens het optreden hangt er een banner met hun logo, ze hebben een geluidsman en denken zelf na over geschikte verlichting. Ze willen niet alleen persoonlijke groei doormaken, het team om de band heen moet ook groeien. Er is enige gezonde arrogantie aanwezig en op het podium maken ze alles waar. Een melancholische band met veel hitpotentie, dit zal niet de laatste keer zijn dat we van hen horen.
Er hangt een ontspannen sfeer bij de jongens. Ze maken grapjes, lachen om de onbenulligste dingen en maken elkaar belachelijk zoals alleen goede vrienden dat kunnen. Op elke vraag wordt er eerst een onbenullig antwoord gegeven alvorens ze echt durven en kunnen vertellen waar het op staat. De band probeert volgens Richte (19), gitarist, achtergrondzanger en keys, live een sfeer neer te zetten. Ze willen de mensen een stukje vrolijkheid meegeven. Jan (24), de drummer, voegt toe dat ze hun eigen sound verder willen uitbouwen. Basz (29), frontman, vertelt dat het in ieder geval zijn doel is, al dan niet bewust, om catchy liedjes te maken. ‘Als mensen druk bezig zijn met afwassen, dan wil ik dat onze liedjes in hun hoofd ploppen.’ Ik vraag de jongens of ze een boodschap hebben. ‘Drie kilo kaas en een pak melk’, antwoordt Basz lacherig. Ze komen na wat gegrinnik tot het besluit dat ze niet echt een boodschap uitdragen, ze maken vrolijke liedjes met iets zwaardere melodramatische teksten, that’s it. Emile (23) is de bassist en praat niet veel. Spontaner schijnt hij te zijn op snapchat, vandaar dat de jongens aan het eind van de show zijn gebruikersnaam emilecp door de microfoon roepen.
De jongens beschrijven hun muziek als dromerig. Aan het begin van het optreden worden de effecten op de keys gebruikt en de bekkens worden door Jan met mallets geroerd. Dit zijn drumstokken met zachte bollen aan de kop, zo ontstaat er een warm kabbelend beekjesgeluid. De band is goed op elkaar ingespeeld, er is geen foutje te ontdekken. De jongens verklaarden eerder op de avond al dat dit komt door het tomeloze oefenen in de repetitieruimte. Basz zegt dat het misschien niet het leukste was om te doen, maar dat het wel zijn vruchten afwerpt. Een jaar geleden ging er veel vaker iets mis en daar gingen we niet zo goed mee om als nu. We werden boos, gaven anderen de schuld en werden bang. Basz heeft zelfs een tijd gehad dat hij niet vrij op het podium stond, nu durft hij gelukkig weer volop te bewegen. Tijdens het optreden zijn de jongens erg energiek. Emile springt zelfs zo hard op en neer dat de zelf meegebrachte tl-buizen bijna omver wiebelen.
De nummers worden veelal door Richte en Basz geschreven. Vaak komt Richte met een toffe gitaarriff waar dan tekst op gezet wordt. Basz en Richte werken alles eerst akoestisch uit, daarna worden de andere bandleden ingeschakeld om het af te maken. Ze proberen nu met zijn allen een nummer te schrijven, maar met vijf kapiteins aan het roer is het lastig schrijven. Iedereen heeft een eigen stijl en iedereen heeft verschillende invloeden, om dat samen te brengen tot een wowgevoel is moeilijk.
Het liefst wil de band zo snel mogelijk een nieuwe single uitbrengen, maar ze hebben er moeite mee om te kiezen welk nummer het moet zijn. Er wordt getwijfeld over drie nummers. Naast een nieuwe single uitbrengen, hopen ze het aankomende festivalseizoen mee te pakken. De band maakt muziek die te groot is voor een kroeg, maar perfect voor een zaal of festival. Er wordt goed over het totaalplaatje nagedacht. Tijdens het optreden hangt er een banner met hun logo, ze hebben een geluidsman en denken zelf na over geschikte verlichting. Ze willen niet alleen persoonlijke groei doormaken, het team om de band heen moet ook groeien. Er is enige gezonde arrogantie aanwezig en op het podium maken ze alles waar. Een melancholische band met veel hitpotentie, dit zal niet de laatste keer zijn dat we van hen horen.
RSS-feed