​De kamer van schrijfster Linda Nijlunsing

©Suhaila Sahmarani

​Linda Nijlunsing (60) is bekend van haar boek Wildernisjaren dat in september opnieuw verschenen is.
Ze woont op een binnenvaartschip uit 1925 waar eerder aardappels, bieten en turf mee vervoerd werden. In 2007 kocht ze het schip en verplaatste het naar de huidige ligplaats aan de Oosterhamrikkade. Sindsdien is ze bezig om het schip op te knappen en volledig vaarklaar te maken. Ze wil de boot in authentieke staat herstellen en er volgend jaar mee gaan varen. De motor is werkende en ze heeft haar vaarbewijs ook al binnen. De boot moet nog wel gekeurd worden en het marifooncertificaat moet ook nog gehaald worden. Dit certificaat bewijst dat je gemachtigd bent om te communiceren met kustwacht, brug- en sluiswachters en andere schepen en is onderdeel van de keuring.
​

Is het fijn wonen op een schip?
“Koop een boot, werk je dood,” zegt Linda met een grijns. “Er is altijd wat te doen. Als je vooraan klaar bent met verven, kun je achteraan weer beginnen.”
Toch zou ze nu niet in een normaal huis willen wonen. “Je bent heerlijk vrij in je eigen blokhut op het water. Als je zin hebt, kun je om één uur ’s nachts stofzuigen. Er zijn geen buren die last van jou hebben en jij hebt geen last van de buren. Een minpuntje is wel dat ik regelmatig wat in het water laat vallen; de sleutels, een schroevendraaier, mijn zonnebril…ze liggen ergens op de bodem van het kanaal, maar dat hoort erbij. Leven op een boot heeft als gevolg dat je creatiever en technischer wordt. Een oplossinkje hier, een handigheidje daar…en zelf je loopplank maken met een fietsbel eraan die fungeert als deurbel. Je leeft ook dichter bij de natuur. De fuutjes zwemmen voor het raam langs en als straks in november de regent weer op het dak klettert en het schip zachtjes wiegt in de wind is het heel knus aan boord. Dit alles bij elkaar maakt wonen op het water geweldig.”