 Anne Kuik | Anne Kuik Mijn vriendin Sharon komt niet meer bij als ze opzij kijkt in de bios. Ik probeerde zonder dat ze het zag een traantje weg te pinken bij de film Intouchables. Overigens een topfilm. De verlamde aristocraat Philip wordt op een onorthodoxe wijze verzorgd door de ex-gedetineerde Driss. Driss behandelt Philip niet zoals de meeste mensen, als een zielige man, maar als een gelijkwaardige. Een waargebeurd verhaal over een ontroerende vriendschap. Nu ruim twee jaar later herinnert Sharon me er weer aan. ‘Wordt het weer huilen Kuik’? vraagt ze me plagend als we de bioscoop binnengaan. ‘Nou zeg dat valt best wel mee,’ zeg ik terwijl ik terugdenk aan de afgelopen weken… Nonchalant veeg ik in de trein naar Groningen de mascara onder mijn ogen vandaan. Er is echt niks aan de hand, maar ik kan niet voorkomen dat er af en toe een traan over mijn wang rolt. |
Voor mijn redactiewerk bij Radio 1 moet ik een boek voorbereiden met verhalen van ‘De mensen van de ambulance’. Je voelt de paniek van de 112-bellers als hun geliefde of kindje niet meer bij kennis is. Tijden een van de niet-spoed ritten wordt een jonge vent naar huis gebracht omdat hij terminaal is en in zijn eigen bed wil sterven. Het trapgat in zijn huis is te klein om hem naar zijn kamer te tillen. De ambulancemedewerkers halen zijn bed uit elkaar en zetten het in de woonkamer. Het boek staat vol met verhalen over hartverscheurende situaties waar je niet aan wil denken om zelf mee geconfronteerd te worden. Maar de ambulance-medewerkers zijn de helden die er staan.
Een paar weken later werk ik aan een radio-item over de jaarlijkse tv-show ‘Geef om je hersenen’. Voor het onderwerp moet ik een geluidsfragment zoeken. Bovenaan bij de zoekopdracht staat een spotje waar allemaal jongeren vertellen hoe het is voor hen om een ouder te hebben met een hersenaandoening. Wat mij door merg en been gaat is het verhaal van het meisje van 24. Ze is nu de moeder van haar moeder, omdat haar moeder vroeg dementie heeft gekregen. Je ziet een verdrietige moeder op de achtergrond en een sterk meisje die een oproep doet om geld te geven aan de hersenstichting. Wat ze het meest mist? Dat haar moeder haar niet af en toe belt om te vragen hoe haar week was. Ik hou het niet droog.
Wellicht denkt u wat een huilebalk, mag het een traantje minder? Als presentator en redacteur moet je de verhalen helpen overbrengen en jezelf niet te laten meeslepen. Maar in het redactieproces ontkom je er soms niet aan, bovendien moet je de ontroering ook kunnen overbrengen. Het zijn menselijke verhalen die respect afdwingen als je ziet hoe mensen dealen met moeilijke situaties. Maar het laat ook zien hoeveel mooie mensen er zijn en hoe krachtig ze zijn. Meestal gaat mijn dag als een gewone dag voorbij. Ik maakt me druk om de waan/stress van die dag. Voorbij is de week en daar kan de kalender alweer naar de volgende maand worden omgeslagen. Verhalen als die van de mensen van de ambulance en het meisje over haar moeder houden me scherp. Een les voor mezelf, sta stil bij de kleine dingen, zie de mensen waar je van houdt, wees dankbaar, geniet en laat je ontroeren.
Een paar weken later werk ik aan een radio-item over de jaarlijkse tv-show ‘Geef om je hersenen’. Voor het onderwerp moet ik een geluidsfragment zoeken. Bovenaan bij de zoekopdracht staat een spotje waar allemaal jongeren vertellen hoe het is voor hen om een ouder te hebben met een hersenaandoening. Wat mij door merg en been gaat is het verhaal van het meisje van 24. Ze is nu de moeder van haar moeder, omdat haar moeder vroeg dementie heeft gekregen. Je ziet een verdrietige moeder op de achtergrond en een sterk meisje die een oproep doet om geld te geven aan de hersenstichting. Wat ze het meest mist? Dat haar moeder haar niet af en toe belt om te vragen hoe haar week was. Ik hou het niet droog.
Wellicht denkt u wat een huilebalk, mag het een traantje minder? Als presentator en redacteur moet je de verhalen helpen overbrengen en jezelf niet te laten meeslepen. Maar in het redactieproces ontkom je er soms niet aan, bovendien moet je de ontroering ook kunnen overbrengen. Het zijn menselijke verhalen die respect afdwingen als je ziet hoe mensen dealen met moeilijke situaties. Maar het laat ook zien hoeveel mooie mensen er zijn en hoe krachtig ze zijn. Meestal gaat mijn dag als een gewone dag voorbij. Ik maakt me druk om de waan/stress van die dag. Voorbij is de week en daar kan de kalender alweer naar de volgende maand worden omgeslagen. Verhalen als die van de mensen van de ambulance en het meisje over haar moeder houden me scherp. Een les voor mezelf, sta stil bij de kleine dingen, zie de mensen waar je van houdt, wees dankbaar, geniet en laat je ontroeren.
RSS-feed