Barricade

​Izaline Calister belt. Of ik gast wil zijn in haar show Barricade, waarmee zij samen met Leoni Jansen door het land trekt. Het liefst wil ik dat je drie keer onze gast bent, zegt de in Groningen wonende Izaline. In Assen, Coevorden en in Roden. Natuurlijk zeg ik ja. Samen met twee topzangeressen het theater in, wie wil dat nou niet? Om nog maar te zwijgen over de eerste klas muzikanten Phaedra Kwant en Erik Rutjes. Op Phaedra word ik spontaan verliefd. Zij is zo goed! In vroeger dagen was ik al fan van Leoni. Zij was de eerste presentatrice van het Jeugdjournaal en later bleek dat ze ook nog prachtig kon zingen. Net als Izaline, die ik leerde kennen tijdens onze wandeling door de Herestraat. 

Izaline is altijd in Groningen blijven wonen en zoiets schept een band. Als man van de Big City is het geweldig om haar tijdens het wandelend interview door de drukste winkelstraat van Stad te horen zeggen dat zij die 50.000 extra kilometers per jaar er graag voor over heeft om in Groningen te kunnen blijven wonen. Zo’n vrouw kan voor mij dus nooit meer kapot! Barricade dus. De kracht van (protest) songs. Wat is mijn favoriete protestlied en waarom? Welk verhaal zit hier achter? Dat is wat de dames van mij willen weten?  Ik zit in de zaal en wacht op mijn beurt. Als het zover is word ik op het podium geroepen en door Izaline en Leoni geïnterviewd met als centrale vraag waarom ik juist dit nummer heb gekozen. Wanneer dat allemaal duidelijk is geworden, is het grote moment voor de gast aanstaande. Het moment waar ik alleen maar van heb mogen dromen en nooit heb gedacht dat zoiets echt zou gebeuren. Gezeten op een stoel mag ik luisteren naar twee van mijn favoriete zangeressen die voor het publiek maar vooral ook voor mij mijn favoriete protestsong zingen. Izaline Calister en Leoni Jansen met het door mijzelf uitgekozen nummer, dat ik na lang wikken en wegen aan hen heb verteld. Een hele lijst heb ik doorgeworsteld. Van ‘’Ik zou wel een willen weten’’ van Jules de Corte tot Sunday bloody Sunday van U2 en van Waiting on the world to change van John Mayer tot Hurricane van Bob Dylan.

​Alle vier zijn zij het trouwens net niet geworden. Ik wilde een lied dat goed bij Izaline en Leoni past. Het liefst toch Nederlands. Even heb ik nog aan Cuby and the Blizzards gedacht. Als een ode aan Harry Muskee, de man die ik zo bewonder. Had ook mooi gepast in de Nieuwe Kolk in Assen, waar Harry zo lang heeft gewoond. Het niet echt bekende nummer Don’t wanna be black in Mississippi zou hiervoor dan het meest in aanmerking komen. Ook C&B heeft het niet gehaald. Net als Frank Boeijen met Zwart Wit en Boudewijn de Groot met Meneer de President niet door de ballotage zijn gekomen. Wie dan wel? Het is een liedje van Paul van Vliet, net 80 jaar geworden, dus ook een beetje een eerbetoon aan hem, die door mij is gekozen.  Een protest van de zee tegen de welvaart van Nederland. Dus nog altijd actueel.