​Tot aan de dag van vandaag word ik bestookt door mensen die me vragen of ik misschien ook een stukje aan de opening van hun bedrijf kan wijden. En of de radio en televisie dan misschien ook even langs kunnen komen. Een jaartje of dertig al is dit de meest aan mij gestelde vraag. Ach Piet, we kennen elkaar al zo lang, jij regelt dat wel even voor mij. Tijden lang heb ik al niets meer van desbetreffende persoon vernomen, maar als hij me nodig heeft weet hij me moeiteloos te vinden. Een jaar of tien geleden alweer heb ik dergelijke verzoeken stilzwijgend naast mij neergelegd. 

Het Willeke Gala was prachtig. Niet omdat mijn alltime favorite Jenny Arean er een nummer in zong, maar omdat het om Willeke Alberti ging die 70 jaar is geworden. De eerste keer dat ik Willeke interviewde was op een koude winteravond in de Oosterpoort. De show was al een half uurtje afgelopen en ik ging, gewapend met een heuse nagra, dit is een onverwoestbaar opnameapparaat, op zoek naar de vedette. In de catacomben van het theater was het stil en verlaten. Donker was het er ook, tot ik ergens achterin een gang een lichtje ontdekte. De deur van de kleedkamer stond op een kier en ik klopte netjes aan. Daar zat Willeke. Zonder schmink en gehuld in een trainingspak. Ik zei dat ik van Radio Noord was en dat ik haar voor mijn rubriek het Wereldje graag een paar vragen wilde stellen. Wileke vond het prima en vroeg of ik ook koffie wilde. Terwijl het bandje draaide besefte ik pas hoe aardig zij was. Na een kwartier had ik genoeg voor mijn item en kletsten we nog wat tot haar broer Toni kwam melden dat het tijd was om te vertrekken.