Het Willeke Gala was prachtig. Niet omdat mijn alltime favorite Jenny Arean er een nummer in zong, maar omdat het om Willeke Alberti ging die 70 jaar is geworden. De eerste keer dat ik Willeke interviewde was op een koude winteravond in de Oosterpoort. De show was al een half uurtje afgelopen en ik ging, gewapend met een heuse nagra, dit is een onverwoestbaar opnameapparaat, op zoek naar de vedette. In de catacomben van het theater was het stil en verlaten. Donker was het er ook, tot ik ergens achterin een gang een lichtje ontdekte. De deur van de kleedkamer stond op een kier en ik klopte netjes aan. Daar zat Willeke. Zonder schmink en gehuld in een trainingspak. Ik zei dat ik van Radio Noord was en dat ik haar voor mijn rubriek het Wereldje graag een paar vragen wilde stellen. Wileke vond het prima en vroeg of ik ook koffie wilde. Terwijl het bandje draaide besefte ik pas hoe aardig zij was. Na een kwartier had ik genoeg voor mijn item en kletsten we nog wat tot haar broer Toni kwam melden dat het tijd was om te vertrekken.
Eigenlijk jammer ging het door mijn hoofd. Dat ze nu terug moest naar Amsterdam en de kans groot was dat ik haar nooit weer zou zien, laat staan interviewen. Met de Nagra over mijn linkerschouder, zo’n ding weegt 8 kilo, sjokte ik richting uitgang. Terwijl ik mijn fiets van het slot ontdeed hoorde ik plotseling achter mijn rug de stem van Willeke. Wel thuis riep ze en het was gezellig net. Ik zei dat ik het ook leuk had gevonden en wenste haar een goede reis. Nog een keer keek ze om en verdween toen in de auto van haar broer. Die nacht sliep ik slecht. Ik hoorde telkens weer de stem van Willeke die tegen me praatte. Telkens weer. Het was een trouwens een mooi gesprek met haar op de radio. Op het Willeke Gala, getiteld ‘Een leven als een lied’, besloot Willeke met het schitterende Telkens weer. Een vol theater Carré was ontroerd.
Net als toentertijd in de Oosterpoort. Willeke was toen 55, nu dus 70. De tweede en tevens laatste keer dat ik Willeke sprak was in de foyer van de Stadsschouwburg. Zij had toen het programma Klarenbeek & Verbrugge samen met Jenny Arean. Nog steeds voor het Wereldje en met dezelfde Nagra mocht ik het duo interviewen. Jenny kende ik van heel lang geleden. In die tijd was ik diskjockey in The Jolly Joker en Jenny speelde in de Stadsschouwburg. We dronken koffie en wijn aan de Vismarkt en Jenny vroeg of ik ’s avonds naar de voorstelling kwam. Een dag later dronken we bier in de Joker. We vonden elkaar wel leuk geloof ik. Willeke zag ik dus eerder in de Oosterpoort. Het werd een hilarisch gesprek gelardeerd met rode wijn en bitterballen. Het bandje deed zijn werk en ik haalde de mooiste 7 minuten er uit. Toen ik Willeke samen met Jenny tijdens haar jubileumconcert een lied over vreemdgaan hoorde zingen moest ik denken aan het interview in de schouwburg. Zijn jullie eigenlijk monogaam dames? Ach jongen sprak Willeke, neem nog een bitterbal. Topvrouwen zijn het!
Net als toentertijd in de Oosterpoort. Willeke was toen 55, nu dus 70. De tweede en tevens laatste keer dat ik Willeke sprak was in de foyer van de Stadsschouwburg. Zij had toen het programma Klarenbeek & Verbrugge samen met Jenny Arean. Nog steeds voor het Wereldje en met dezelfde Nagra mocht ik het duo interviewen. Jenny kende ik van heel lang geleden. In die tijd was ik diskjockey in The Jolly Joker en Jenny speelde in de Stadsschouwburg. We dronken koffie en wijn aan de Vismarkt en Jenny vroeg of ik ’s avonds naar de voorstelling kwam. Een dag later dronken we bier in de Joker. We vonden elkaar wel leuk geloof ik. Willeke zag ik dus eerder in de Oosterpoort. Het werd een hilarisch gesprek gelardeerd met rode wijn en bitterballen. Het bandje deed zijn werk en ik haalde de mooiste 7 minuten er uit. Toen ik Willeke samen met Jenny tijdens haar jubileumconcert een lied over vreemdgaan hoorde zingen moest ik denken aan het interview in de schouwburg. Zijn jullie eigenlijk monogaam dames? Ach jongen sprak Willeke, neem nog een bitterbal. Topvrouwen zijn het!
RSS-feed