Eindelijk weer een échte Alfa Romeo
Alfa Romeo Giulia
Tekst Gerrit Brand
Fotografie Suhaila Sahmarani
Alfa Romeo brengt na jaren weer een compleet nieuwe auto op de markt. De liefhebbers hebben er lang op moeten wachten. Het is vijfentwintig jaar geleden dat Alfa Romeo een auto met achterwielaandrijving kon aanbieden. De nieuwe Giulia hééft achterwielaandrijving en was het wachten waard.
Alfa Romeo Giulia
Tekst Gerrit Brand
Fotografie Suhaila Sahmarani
Alfa Romeo brengt na jaren weer een compleet nieuwe auto op de markt. De liefhebbers hebben er lang op moeten wachten. Het is vijfentwintig jaar geleden dat Alfa Romeo een auto met achterwielaandrijving kon aanbieden. De nieuwe Giulia hééft achterwielaandrijving en was het wachten waard.
Waarschuwing. De schrijver van dit verhaal over de nieuwe Alfa Romeo Giulia is in zekere zin bevooroordeeld. Want ondergetekende heeft vrijwel zijn hele autoleven in Alfa Romeo’s gereden. Laten we verder gaan in de ik-vorm, iets wat ik normaalgesproken probeer te vermijden in dit soort artikelen. Het is niet kies om jezelf erin te schrijven. De lezer moet objectieve informatie krijgen. Aan de andere kant is het ook wel weer zo dat elk artikel door íemand geschreven wordt. Er zit altijd een mens achter. Van pure objectiviteit is vrijwel nooit sprake.
Laat ik beginnen te vertellen over mijn passie voor Alfa Romeo. Hoe is dat zo gekomen? Toen ik, pakweg rond mijn vijfentwintigste, voor het eerst zelf auto’s begon te kopen (daarvóór kreeg ik ze van mijn vader: achtereenvolgens een tweedehands Simca en een Vauxhall Viva) werd mijn eerste eigen aanschaf een Fiat 128, overgenomen van een vriend. Er zaten wat roestgaten in, maar volgens hem was dat geen enkel probleem, de auto reed er niet minder om. Het was een leuke auto, die in 1969 auto van het jaar was. Ik reed er mee naar Portugal en kwam terug met enorme krampen in mijn rechterbeen, en trouwens ook pijn in mijn rug. Drie dagen lang het gaspedaal ingedrukt houden in een enigszins verkrampte houding viel niet mee. Ik had een groter auto nodig en dus ging ik eindelijk eens nadenken over wat nu voor mij een geschikte auto zou zijn. Ik kocht autobladen en een autogids en kwam na lang wikken en wegen tot de conclusie dat het een Italiaanse auto moest zijn, vanwege de stijl en het sportieve imago van die wagens. Dat Teutoonse van de Duitsers sprak me niet aan, de Engelse wagens zouden slecht zijn, de Fransen te slap en niet sportief genoeg, de Amerikanen te groot, te log en al helemaal niet sportief en de Japanse auto’s waren, nou ja, Japans, blik om goedkoop in rond te rijden zeg maar. Het moest wat mij betreft een Lancia of een Alfa Romeo worden. We spreken over midden jaren 80. Ik wilde een sportieve auto, dus een coupé. Een Lancia Beta of een Alfa Romeo Alfetta GTV. De Lancia leek me te klein en was ook nogal obscuur, je zag ze nauwelijks, maar de GTV was het helemaal wat mij betreft. Ik ging op zoek naar een goede tweedehands en ik herinner me het nog goed, het werd een donkerblauwe GTV 2.0 uit 1979, gekocht van een bloementeler ergens in Noord-Holland.
Had ik die auto maar gehouden! Hij was fantastisch, alsof je in een Porsche reed. Maar het Alfa-virus sloeg toe en binnen de kortste keren wilde ik ook andere Alfa’s, bijvoorbeeld klassiekers. Ik kocht er een oude Giulia uit 1972 bij. Dat was natuurlijk een vierdeurs auto. Daarna ruilde ik de GTV in voor een Spider. Toen kwam er weer een GTV, maar die roestte zo erg dat op een gegeven moment de achterklep er bij de scharnieren uitviel. Daarna stapte ik over op een Giulietta 2.0, ook een fantastische auto, die ik zakelijk reed, want ik was inmiddels een eigen bedrijf begonnen. De Giulia ging weer weg en ik kocht een Giulietta Spider uit 1959 voor de hobby. Helaas na hem 25 jaar gekoesterd te hebben op een goede dag ook weer verkocht. Na de Giulietta sedan kwamen de Alfa 164’s. Ik reed acht jaar lang in een 164. Daarna had ik het een beetje gehad met Alfa Romeo (het werd te veel Fiat vond ik), en stapte ik over op een Peugeot 406 V6, omdat ik dat een mooie auto vond. Hij deed me aan de Ferrari 456 denken waar ik een proefrit in had mogen maken en die natuurlijk buiten mijn finaciële bereik was.
We zijn dan aan het eind van de vorige eeuw beland. Een jaar of 10 geleden kocht ik weer eens een tweedehands Alfa, een 166. Omdat ik vond dat ik in ieder geval één Alfa Romeo moest hebben, omdat dat toch het mooiste automerk is. Alleen die naam al: Ál-fa Ro-mé-o. Alfa Romeo staat voor sportiviteit en Italiaans design en natuurlijk denk je bij Alfa Romeo aan de rijke, vooral vooroorlogse racehistorie van het merk.
Maar eigenlijk was Alfa Romeo al 25 jaar Alfa Romeo niet meer. Het was voor de liefhebbers te veel Fiat geworden, en men kon niet meer concurreren met echt sportieve en technisch hoogstaande merken. Alfa werd door allerlei concurrenten op dat terrein ingehaald. Ik noem maar geen namen.
Maar nu is daar dan eindelijk weer een échte Alfa Romeo, met een historisch belangrijke naam, de nieuwe Giulia. Een sedan met achterwielaandrijving. Een klassieke Alfa, mooi van vormgeving, met een sportief interieur.
Natuurlijk is het niet echt een klassieke Alfa. Hij kan en moet concurreren met populaire zakenauto’s. Ook niet-Alfa-rijders moeten ervoor vallen. Laat ik het zo zeggen, deze wagen moet Alfa Romeo weer groot maken. Mensen moeten de auto in principe gewoon kiezen omdat ze hem mooi vinden, en kwalitatief goed, en ruim genoeg, en geschikt voor hun doeleinden, en qua prijsstelling interessant, en zuinig in het verbruik en noem maar op. En misschien dat er dan ook nog een klein clubje mensen overblijft, onder wie ik, die hem zouden kopen omdat het een Alfa Romeo is.
Laat ik beginnen te vertellen over mijn passie voor Alfa Romeo. Hoe is dat zo gekomen? Toen ik, pakweg rond mijn vijfentwintigste, voor het eerst zelf auto’s begon te kopen (daarvóór kreeg ik ze van mijn vader: achtereenvolgens een tweedehands Simca en een Vauxhall Viva) werd mijn eerste eigen aanschaf een Fiat 128, overgenomen van een vriend. Er zaten wat roestgaten in, maar volgens hem was dat geen enkel probleem, de auto reed er niet minder om. Het was een leuke auto, die in 1969 auto van het jaar was. Ik reed er mee naar Portugal en kwam terug met enorme krampen in mijn rechterbeen, en trouwens ook pijn in mijn rug. Drie dagen lang het gaspedaal ingedrukt houden in een enigszins verkrampte houding viel niet mee. Ik had een groter auto nodig en dus ging ik eindelijk eens nadenken over wat nu voor mij een geschikte auto zou zijn. Ik kocht autobladen en een autogids en kwam na lang wikken en wegen tot de conclusie dat het een Italiaanse auto moest zijn, vanwege de stijl en het sportieve imago van die wagens. Dat Teutoonse van de Duitsers sprak me niet aan, de Engelse wagens zouden slecht zijn, de Fransen te slap en niet sportief genoeg, de Amerikanen te groot, te log en al helemaal niet sportief en de Japanse auto’s waren, nou ja, Japans, blik om goedkoop in rond te rijden zeg maar. Het moest wat mij betreft een Lancia of een Alfa Romeo worden. We spreken over midden jaren 80. Ik wilde een sportieve auto, dus een coupé. Een Lancia Beta of een Alfa Romeo Alfetta GTV. De Lancia leek me te klein en was ook nogal obscuur, je zag ze nauwelijks, maar de GTV was het helemaal wat mij betreft. Ik ging op zoek naar een goede tweedehands en ik herinner me het nog goed, het werd een donkerblauwe GTV 2.0 uit 1979, gekocht van een bloementeler ergens in Noord-Holland.
Had ik die auto maar gehouden! Hij was fantastisch, alsof je in een Porsche reed. Maar het Alfa-virus sloeg toe en binnen de kortste keren wilde ik ook andere Alfa’s, bijvoorbeeld klassiekers. Ik kocht er een oude Giulia uit 1972 bij. Dat was natuurlijk een vierdeurs auto. Daarna ruilde ik de GTV in voor een Spider. Toen kwam er weer een GTV, maar die roestte zo erg dat op een gegeven moment de achterklep er bij de scharnieren uitviel. Daarna stapte ik over op een Giulietta 2.0, ook een fantastische auto, die ik zakelijk reed, want ik was inmiddels een eigen bedrijf begonnen. De Giulia ging weer weg en ik kocht een Giulietta Spider uit 1959 voor de hobby. Helaas na hem 25 jaar gekoesterd te hebben op een goede dag ook weer verkocht. Na de Giulietta sedan kwamen de Alfa 164’s. Ik reed acht jaar lang in een 164. Daarna had ik het een beetje gehad met Alfa Romeo (het werd te veel Fiat vond ik), en stapte ik over op een Peugeot 406 V6, omdat ik dat een mooie auto vond. Hij deed me aan de Ferrari 456 denken waar ik een proefrit in had mogen maken en die natuurlijk buiten mijn finaciële bereik was.
We zijn dan aan het eind van de vorige eeuw beland. Een jaar of 10 geleden kocht ik weer eens een tweedehands Alfa, een 166. Omdat ik vond dat ik in ieder geval één Alfa Romeo moest hebben, omdat dat toch het mooiste automerk is. Alleen die naam al: Ál-fa Ro-mé-o. Alfa Romeo staat voor sportiviteit en Italiaans design en natuurlijk denk je bij Alfa Romeo aan de rijke, vooral vooroorlogse racehistorie van het merk.
Maar eigenlijk was Alfa Romeo al 25 jaar Alfa Romeo niet meer. Het was voor de liefhebbers te veel Fiat geworden, en men kon niet meer concurreren met echt sportieve en technisch hoogstaande merken. Alfa werd door allerlei concurrenten op dat terrein ingehaald. Ik noem maar geen namen.
Maar nu is daar dan eindelijk weer een échte Alfa Romeo, met een historisch belangrijke naam, de nieuwe Giulia. Een sedan met achterwielaandrijving. Een klassieke Alfa, mooi van vormgeving, met een sportief interieur.
Natuurlijk is het niet echt een klassieke Alfa. Hij kan en moet concurreren met populaire zakenauto’s. Ook niet-Alfa-rijders moeten ervoor vallen. Laat ik het zo zeggen, deze wagen moet Alfa Romeo weer groot maken. Mensen moeten de auto in principe gewoon kiezen omdat ze hem mooi vinden, en kwalitatief goed, en ruim genoeg, en geschikt voor hun doeleinden, en qua prijsstelling interessant, en zuinig in het verbruik en noem maar op. En misschien dat er dan ook nog een klein clubje mensen overblijft, onder wie ik, die hem zouden kopen omdat het een Alfa Romeo is.
Maar nu is daar dan eindelijk weer een échte Alfa Romeo, met een historisch belangrijke naam, de nieuwe Giulia. Een sedan met achterwielaandrijving. Een klassieke Alfa, mooi van vormgeving, met een sportief interieur.
De nieuwe Giulia is op het moment van schrijven alleen verkrijgbaar met een dieselmotor, maar de benzineuitvoeringen zitten er aan te komen. Wij krijgen van Alfa Romeo Nederland een week lang een grijze Giulia te leen met een prachtig bruin lederen interieur. Hij beschikt over een viercilinder 2,2 liter dieselmotor met een vermogen van 134 kW (180 pk). Je start de auto met een knop op het stuur, lekker sportief. Dan klinkt uit het vooronder een donker grommend geluid. De motor is gekoppeld aan een zesversnellingsbak. Als je het gaspedaal indrukt en wegrijdt klinkt er een prachtige sonore brom. De motor klinkt (vind ik) als een achtcilinder Amerikaan. Niet helemaal des Alfa’s maar á la. Het koppelingspedaal heeft een lange slag, je trapt echt wat in, en de versnellingsbak geeft je ook het gevoel wat te doen te hebben, hij schakelt heerlijk soepel. De motor heeft een enorme trekkracht (450 Nm) bij lage toerentallen. Omdat de wagen achterwielaandrijving heeft zit je naast een brede middenconsole, waar de aandrijfstang doorheen loopt. Op die middenconsole zitten knoppen voor de bediening van het infotainment systeem, met navigatie, een DAB radio, aansluiting voor iPhone e.d. etc etc. Én de zogenaamde DNA-knop, waarmee je de rijdynamiek van de wagen kunt aanpassen aan je wensen. D staat voor dynamisch en een sportieve rijstijl. Je merkt het meteen als je in D gaat rijden, een snelle, directere respons op het stuur en op de rem- en gascommando’s. N staat voor neutraal, de stand voor normaal dagelijks gebruik, afgestemd op comfort en een laag brandstofverbruik. A staat voor Advanced Efficiency, extra zuinig, minimale emissie. De Alfa DNA-regeling werkt ook samen met het Alfa Active Suspension-systeem: afhankelijk van de gekozen rijmodus wordt de schokdemperwerking stugger voor sportief rijden of soepeler voor meer rijcomfort. Overigens moet je dan wel een uitvoering kiezen met dat Active Suspension systeem dat niet standaard op alle Giulia’s zit.
Je zit vrij diep in de auto. De auto zit als het ware om je heen. Het is even wennen aan de lange slag van de koppeling om soepel weg te kunnen rijden, maar al snel voel je je helemaal thuis in de auto en ga je je hechten aan de hoge mate van comfort die de Giulia biedt. Voor je heb je twee ronde klokken zoals in de klassieke Alfa’s. Prachtig. Dit is weer ouderwets autorijden. Weg met elektrische en hybride auto’s. Wat de wagen wel heeft is een start-stop systeem, als je stilstaat en je voet van de koppeling haalt gaat de motor uit om weer aan te slaan als je weer verder gaat rijden. Dat spaart brandstof. Je moet aan een gemiddeld brandstofverbruik denken van 1 op 20. Fabrieksopgave: 1 op 23. Dat is lekker zuinig. De Giulia heeft energielabel C.
De Alfa Giulia staat in de prijslijst van de dealer vanaf € 40.530,- Er zijn nogal wat uitvoeringen en versies, de duurste kost € 109.030,- maar dan hebben we het over de 510 pk V6 Quadrifoglio. Onze 180 pk diesel is een Business-versie en kost met alles erop en eraan zo’n € 53.000,-.
Leasen is mogelijk vanaf € 615,- per maand.
Zoals gezegd is de auto er in allerlei uitvoeringen, zelfs met vierwielaandrijving. Al die speciale modellen komen binnenkort op de markt. Ik zou zeggen bekijk de informatie op internet of bezoek de dealer. Helaas is er op dit moment in Groningen geen Alfa Romeo-dealer. Maar in Leeuwarden zit een heel goed, enthousiast dealerbedrijf, Jelle Talsma, dat net een nieuwe showroom aan de Jupiterweg heeft betrokken. Eventueel kun je daar ook terecht voor een mooie Fiat (er is een nieuwe Tipo waar ik erg enthousiast over ben) of een Lancia. www.jelletalsma.nl
Je zit vrij diep in de auto. De auto zit als het ware om je heen. Het is even wennen aan de lange slag van de koppeling om soepel weg te kunnen rijden, maar al snel voel je je helemaal thuis in de auto en ga je je hechten aan de hoge mate van comfort die de Giulia biedt. Voor je heb je twee ronde klokken zoals in de klassieke Alfa’s. Prachtig. Dit is weer ouderwets autorijden. Weg met elektrische en hybride auto’s. Wat de wagen wel heeft is een start-stop systeem, als je stilstaat en je voet van de koppeling haalt gaat de motor uit om weer aan te slaan als je weer verder gaat rijden. Dat spaart brandstof. Je moet aan een gemiddeld brandstofverbruik denken van 1 op 20. Fabrieksopgave: 1 op 23. Dat is lekker zuinig. De Giulia heeft energielabel C.
De Alfa Giulia staat in de prijslijst van de dealer vanaf € 40.530,- Er zijn nogal wat uitvoeringen en versies, de duurste kost € 109.030,- maar dan hebben we het over de 510 pk V6 Quadrifoglio. Onze 180 pk diesel is een Business-versie en kost met alles erop en eraan zo’n € 53.000,-.
Leasen is mogelijk vanaf € 615,- per maand.
Zoals gezegd is de auto er in allerlei uitvoeringen, zelfs met vierwielaandrijving. Al die speciale modellen komen binnenkort op de markt. Ik zou zeggen bekijk de informatie op internet of bezoek de dealer. Helaas is er op dit moment in Groningen geen Alfa Romeo-dealer. Maar in Leeuwarden zit een heel goed, enthousiast dealerbedrijf, Jelle Talsma, dat net een nieuwe showroom aan de Jupiterweg heeft betrokken. Eventueel kun je daar ook terecht voor een mooie Fiat (er is een nieuwe Tipo waar ik erg enthousiast over ben) of een Lancia. www.jelletalsma.nl
RSS-feed