OP EEN DAG
 
Op een dag kun je niet meer kiezen
hoe je wakker wordt, ontwaak je
diagonaal gestrekt in je eigen bed.
De dromen van je afgegleden.
Het dekbed als een dikke trouwjurk
om je heen geklemd.
Wat de een krijgt wordt de ander afgenomen.
 
Je stapt uit bed en loopt naar het toilet.
Daar wacht je op de dag die zonder jou begonnen is,
een moeder die jou nooit meer belt, een vrouw
die haar kind vergeten is.
Op de dagkalender zie je
dat deze dag een feestdag is.
Je hand maakt een gebaar
maar het betekent niets.
 
                                     Jan Glas
​

Jean Pierre Rawie is ongetwijfeld een van de geestigste mensen in Groningen. Veel mensen associëren hem met zijn enigszins zwaarmoedige gedichten die in klassieke versvormen zijn geschreven (veel sonnetten) en gaan ervan uit dat hij wel een sombere dichter moet zijn die de hele avond met een fles wijn aan zijn verloren liefdes zit te denken. En hoewel Rawie de eerste helft van zijn dichtersleven inderdaad het bijbehorende drankzuchtige imago koesterde, is niets minder waar. Als je zijn columns in het Dagblad van het Noorden leest, weet je wel beter. Daaruit komt een levenslustig, welbespraakt, geestig, en bij tijd en wijle zelfs geëngageerd mens naar voren. Die columns zijn nu gebundeld in een prachtige hardcover uitgave met de al even grappige als ware titel Mijn ouders hadden één kind en een dochter. Wie dat kind was is niet moeilijk te raden. 
​