STADSVUURWERK?

Niet gedacht dat ik zo snel weer de pen ter hand zou moeten nemen, ingehaald door nota bene sneeuw, de weergoden zijn wispelturig. Wekenlang niets te horen of te zien, alleen maar deprimerend grijs grijs grijs – en dan opeens, vlak nadat ik een opmerking heb gemaakt over een kwetsbaar eerste laagje op de vijver, komt dit achterstallige kersttafereel uit de hoge hoed. Met de opbrengst van de zonnepanelen konden er de laatste tijd niet meer dan een paar schemerlampjes branden, maar nu kunnen we het even helemaal vergeten.

Toch zul je mij niet horen klagen. Zo is een van de mooie eigenschappen van sneeuw dat het de restanten verbergt die zo links en rechts nog waren blijven liggen, bijna een maand na dato, overblijfselen van de vreugdevuren in de nacht van oud en nieuw. Hebben we het over vuurwerk en zo? Dat is nog maar de vraag. In de media werd door ervaringsdeskundigen uit verschillende sectoren (brandweer, politie, medische wereld, verzekeringsbranche) gesproken over explosieven. Ik moet toegeven dat we in onze eigen huiskamer regelmatig stonden mee te trillen met de zware ontploffingen die, in tegenstelling tot wat je zou verwachten, naar het geluid te oordelen op aanzienlijke afstand plaatsvonden. En wij maar denken, wat moet er in oorlogsgebieden niet door de mensen heen gaan, daar waar die doffe dreunen een kwestie zijn van leven of dood.

Er zijn (weer) discussies op gang gekomen over het al dan niet uitbannen van vuurwerk voor particulier gebruik en om dan de feestvreugde te concentreren op bepaalde plekken in of bij de stad, waar professionals hun kunsten kunnen vertonen. Ben benieuwd hoe dat afloopt en hoe onze stad daarmee zal omgaan. Misschien dat er niets boven Groningen gaat, behalve elk jaar een prachtig stadsvuurwerk?

Frans Oosterbaan