​​
 
Tekst Gerrit Brand
 
Na zestien jaar niets gepubliceerd te hebben komt Cormac McCarthy aan het eind van dit jaar met twee nieuwe romans uit. De passagier is de eerste, op 6 december volgt nog een boek, Stella Maris, dat een aanvulling op deze eerste schijnt te zijn.
 
Je hebt van die schrijvers die je op de automatische piloot leest. Zoals Proust en Faulkner. Op de automatische piloot, omdat je hun lange meanderende zinnen op een gegeven moment niet meer kunt volgen. Te vermoeiend om alle zinswendingen en wijdlopigheden nauwkeurig te blijven volgen. Wat dan overblijft is de sfeer en algemene indruk van het werk. Cormac McCarthy is – in veel van zijn boeken – ook zo’n schrijver. Ik denk aan wat velen zijn beste roman vinden: Blood Meridian. Ook zo’n boek waar je je echt op moet concentreren om alles eruit te halen wat de schrijver erin heeft gestopt.

Tekst: Gerrit Brand

Eeuwenlang verdiende het merendeel van de Twentse bevolking zijn boterham geheel, of deels, op een boerderij. Boerderijen waren de hoekstenen van het Twentse platteland. Een tastbaar fundament voor de bewoners op oale grond die vaak van generatie op generatie lief en leed deelden op het eigen erve. Het levensverhaal van één karakteristieke boerderij, het erve Ziethof bij Delden, vertelt tegelijkertijd het grote verhaal van 600 jaar boerenleven in Twente. In ‘t Is doan – 600 jaar boerenleven in Twente leven we mee met het wel en wee van de bewoners van erve Ziethof, op reis door de Twentse geschiedenis. 

​Riverside Drive is een beschouwende roman, waarin verworven levenswijsheid hand in hand gaat met maatschappelijke actualiteit. Ook is het een hommage aan het leven en de liefde, én aan de schoonheid en de dynamiek van New York.

Door: Æde de Jong

Lale Gül is volgens Elsevier Magazine ‘Nederlander van het jaar’ omdat ze ‘een stempel op het jaar heeft gedrukt’. Ze heeft gewonnen vanwege haar lef en omdat ze een voorbeeld is voor jonge moslima’s, aldus de redactie van Elsevier. 

Tekst Gerrit Brand
 
Af en toe, als een boek me erg aanspreekt, wil ik er nog wel eens een bespreking aan wijden. Dat is met Het smeedwerk van herinnering van Paul Gellings het geval. Het boek is een familiegeschiedenis. Als er niet uitdrukkelijk ‘roman’ op had gestaan zou je het puur als (auto)biografisch hebben gelezen.
Het is Paul Gellings gelukt zijn particuliere familiegeschiedenis een universele waarde mee te geven. Als lezer heb je voortdurend de neiging het gelezene op jezelf te betrekken en vraag je je af hoe en in hoeverre je eigen leven ook verweven is met dat van je familieleden én met de gebeurtenissen die zich in de wereld om je heen voltrekken.

​​

Als iemand in je directe omgeving dementie krijgt, begin je aan een nieuwe  baan als mantelzorger. Soms uit vrije wil, soms omdat het gewoon moet. Je begint aan een reis naar een onbekende wereld: Alzheimer en ouderenzorg. Het piepkleine boekje 'Backpacken met Alzheimer' is daarbij je reisgids. Hein Bloemink vertelt recht-toe-recht-aan welke hindernissen je moet overwinnen en welke successen je kunt boeken. Het boekje gaat niet over 'hoe zwaar het voor je wordt', maar over 'hoe je kunt groeien in je nieuwe rol als mantelzorger'. In het boekje worden weinig woorden gebruikt om de kern van het verhaal aan je te vertellen. Daarom lees je het in twee uurtjes uit en kun je direct beginnen aan het grote avontuur (dat óók mooi kan zijn). Bloemink over zijn boekje: ‘Door mijn routeplanner hoop ik dat de mantelzorgers van de toekomst niet verdwalen in de wereld van de ouderenzorg.’

Tekst Gerrit Brand
Wel eens in Franeker geweest? Dit authentieke Friese stadje ligt wat afgelegen tussen Leeuwarden et ligt wat afgelegen tussen Leeuwarden en Harlingen. In Noord-Friesland dus. De meeste mensen racen er langs van en naar de afsluitdijk. Maar het is de moeite waard om er eens een stop te maken. Al was het alleen maar vanwege het oudste Planetarium van Europa dat daar te vinden is. In de achttiende eeuw gebouwd door Eise Eisinga over wie nu een prachtige biografie is verschenen. Het Planetarium is voorgedragen voor de Unesco werelderfgoedlijst.
​
Geen dikke pil, maar een bijzonder mooi uitgevoerd, hardcover boek (met een heel speciaal stofomslag – poster van de sterrenhemel in het Planetarium), geschreven door Arjen Dijkstra, directeur van het Universiteitsmuseum in Groningen. Via tientallen, voorheen onbekende, bronnen weet hij een verrassend beeld te construeren van de Hemelbouwer. Dijkstra plaatst Eisinga in de context van grote economische, politieke en wetenschappelijke veranderingen. Hij laat zien dat de geschiedenis van Eisinga en het Planetarium nauw verweven zijn met het ontstaan van het moderne Friesland én Nederland.

​On fait parfois des vagues (We maken soms golven) is de zevende roman van Arnaud Dudek (1979). Het is de tweede roman die uitgeverij Nobelman uitgeeft van de Franse schrijver die tegenwoordig in Parijs woont. In 2012 gaven we Rester sage (Braaf blijven) uit en dat boek kreeg goede kritieken. Over We maken soms golven is de Franse pers nog lovender.

De kans op een mooie promotie in Groningen grijpt Renée met beide handen aan. Haar vriend Frank, een ras Amsterdammer, is veel minder enthousiast over deze verhuizing. Een heel oud politiedossier dat Renée al jaren bezighoudt, pakt ze opnieuw op. Maar als een vooraanstaande arts in Groningen op afschuwelijke wijze vermoord wordt, staat ze opeens in de spotlight. Frank, die het gevoel heeft in de schaduw beland te zijn, stort zich op zijn eigen zoektocht.
Steeds meer gruwelijkheden komen aan het licht. Bij Renée groeit de overtuiging dat het motief zich ergens achter de grauwe muren van het ziekenhuis moet bevinden. Maar gaat het Gronings Medisch Centrum zijn geheimen ook prijsgeven?