Mannen in de zon van Ghassan Kanafani
Een beschouwing door Gerrit Brand
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Mannen in de zon van Ghassan Kanafani zou iedereen moeten lezen. Hoewel deze korte roman al zestig jaar geleden werd geschreven, is hij actueler dan ooit. Vooral sinds de wrede aanval van Hamas vanuit Gaza op Israël op 7 oktober 2023 en de daaropvolgende nietsontziende, moorddadige reactie van Israël waarbij zo langzamerhand heel Gaza verwoest is en al meer dan 25.000 Palestijnen zijn vermoord, om maar niet te spreken van de ontelbaar vele gewonden.
Het is het verhaal van Palestina, van de Nakba (de verdrijving van de Palestijnen van hun land). Daarnaast laat het zien dat het vluchtelingenprobleem, compleet met mensensmokkelaars, niet van de laatste tijd is. Wat dat betreft is er niets nieuws onder de zon.
Wie mij kent weet dat ik al twintig jaar een band heb met Libanon. Ik ben er vele malen geweest. Ik ken het hele land, van noord tot zuid. De hoofdstad Beiroet en het meest zuidelijk gelegen Tyre, niet ver van de Israëlische grens, zijn de steden die ik het beste ken.
De recente geschiedenis van Libanon is nauw verweven met het Palestijnenvraagstuk. De burgeroorlog in Libanon en alle invallen en bezettingen van het land door de Israëli’s (meest recentelijk verwoestte Israël in 2006 de hele infrastructuur van het land als vergelding voor een aanval van Hezbollah op een Israëlische grenspost) zijn in wezen terug te voeren op de verdrijving van de Palestijnen uit hun land, sinds de stichting van de staat Israël in 1948. Niet voor niks verkeert Libanon nog steeds in oorlog met Israël. Als je vanuit Tyre naar de grens met Israël rijdt, houdt de weg ineens op. Er is sprake van prikkeldraadversperringen en zwaar bewaakte grensposten. Blauwhelmen van de VN zijn demonstratief aanwezig om je duidelijk te maken dat hier twee partijen uit elkaar gehouden moeten worden. Maar goed, ik dwaal af. Lees het hele artikel
Een beschouwing door Gerrit Brand
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Mannen in de zon van Ghassan Kanafani zou iedereen moeten lezen. Hoewel deze korte roman al zestig jaar geleden werd geschreven, is hij actueler dan ooit. Vooral sinds de wrede aanval van Hamas vanuit Gaza op Israël op 7 oktober 2023 en de daaropvolgende nietsontziende, moorddadige reactie van Israël waarbij zo langzamerhand heel Gaza verwoest is en al meer dan 25.000 Palestijnen zijn vermoord, om maar niet te spreken van de ontelbaar vele gewonden.
Het is het verhaal van Palestina, van de Nakba (de verdrijving van de Palestijnen van hun land). Daarnaast laat het zien dat het vluchtelingenprobleem, compleet met mensensmokkelaars, niet van de laatste tijd is. Wat dat betreft is er niets nieuws onder de zon.
Wie mij kent weet dat ik al twintig jaar een band heb met Libanon. Ik ben er vele malen geweest. Ik ken het hele land, van noord tot zuid. De hoofdstad Beiroet en het meest zuidelijk gelegen Tyre, niet ver van de Israëlische grens, zijn de steden die ik het beste ken.
De recente geschiedenis van Libanon is nauw verweven met het Palestijnenvraagstuk. De burgeroorlog in Libanon en alle invallen en bezettingen van het land door de Israëli’s (meest recentelijk verwoestte Israël in 2006 de hele infrastructuur van het land als vergelding voor een aanval van Hezbollah op een Israëlische grenspost) zijn in wezen terug te voeren op de verdrijving van de Palestijnen uit hun land, sinds de stichting van de staat Israël in 1948. Niet voor niks verkeert Libanon nog steeds in oorlog met Israël. Als je vanuit Tyre naar de grens met Israël rijdt, houdt de weg ineens op. Er is sprake van prikkeldraadversperringen en zwaar bewaakte grensposten. Blauwhelmen van de VN zijn demonstratief aanwezig om je duidelijk te maken dat hier twee partijen uit elkaar gehouden moeten worden. Maar goed, ik dwaal af. Lees het hele artikel
RSS-feed