​Begin september 2014, vorig jaar dus, werd ik in het Oosterpark benaderd door een verslaggeefster van Dagblad van het Noorden. Ik was daar aan het hardlopen, zij was op de fiets en kwam naast me rijden. “Sorry dat ik je lastigval,” zei ze, “maar ben je aan het trainen voor de 4 mijl?”. Spijtig genoeg moest ik haar vertellen dat dat niet het geval was: ik had me gewoon voor het eerst in weken eindelijk weer de deur uit weten te slepen voor een simpel rondje rennen. Mijn vriend had zich wel ingeschreven, zei ik. “Maar die is nu vast niet hier!” zei de vrouw lachend. Ik moest bekennen dat hij was thuisgebleven. “Oké, nou, succes nog!” zei ze, en fietste weg. En dit jaar, nu ik me wél heb ingeschreven voor de 4 mijl van Groningen, nu ik de afgelopen maanden wél op diezelfde plek aan het trainen ben geweest, denk ik nog wel eens aan deze mevrouw terug.

 De laatste schooldag is al lang geweest, tentamens zijn achter de rug, scripties zijn afgerond, werk gepauzeerd: de zomer is de tijd van rust. De tijd van alles aan de kant zetten en vier weken op vakantie gaan; van dagenlang niksen en festivals bezoeken; van zonnen en boeken lezen. Het is tijd voor terrasjes en picknicks en barbecues, dus als het niet regent vlijt men zich neer in het Noorderplantsoen of andere parken. De zomer is vakantie, de zomer is feest! Tenminste, dat zou je denken. 

​Dat er verkiezingen aankomen, merk je altijd het best op Facebook: iedereen deelt linkjes naar stemwijzers of wil je overhalen om op een bepaalde partij te stemmen. Iemand uit mijn vriendenkring postte zijn verantwoording om op een bepaalde partij te stemmen door alle andere partijen af te kraken. Over de Partij voor de Dieren zei deze persoon: “Dieren doen niet aan politiek, dus PvdD valt af”. Dit verraste mij. Niet alleen is het veel te kort door de bocht, het is ook nog eens een denkfout.

Column Katelijne Nieuwenhuijsen
 
Het is weer voorjaar in de stad, en dat merk je. De parken en terrassen zijn overvol en men loopt weer in korte broeken en jurkjes. Iedereen zoekt de zon op, of dat nou op een balkon is, voor het huis of gewoon in de deuropening. Dat is erg vrolijk en fijn, maar het heeft één groot nadeel: er is veel meer verkeer.
​
Wanneer ik bijvoorbeeld mijn bijna dagelijkse fietstocht van de faculteit Wijsbegeerte naar mijn huis in Helpman maak, bevind ik me op een hindernisparcours. Het eerste obstakel is de Oude Boteringestraat. Deze straat lijkt überhaupt vaak bevolkt door onnadenkend overstekend voetvolk, maar als de zon schijnt lijkt het lemminggehalte van deze voetganger wel verdrievoudigd. In shoptempo sloffen mensen zomaar de weg op, soms daadwerkelijk zonder uit te kijken; sommigen duwen zelfs pardoes hun kinderwagen voor je fiets.